මේ රටේ අන්ත දිළිඳු පවුල් ගණන 480,000ක් වන අතර එම පවුල් වල අයට අස්වැසුම ප්රතිලාභ යටතේ මාසයකට ලබා දුන්නේ රුපියල් 15,000ක දීමනාවකි. එම දීමනාව රුපියල් 17,500ක් දක්වා රුපියල් 2500කින් වැඩි කර ඇත.
දිළිඳු පවුල් ගණන 960,000ක් වන අතර එම පවුල් වෙත මෙතෙක් මසයකට ලබාදුන් රුපියල් 8500 දීමනාව රුපියල් 10,000 දක්වා 2,500කින් වැඩි කර ඇත.
රටේ සිටින සංක්රාන්ති පවුල් ගණන 480,000ක් වන අතර අවදානම් කලාපයේ සිටින පවුල් ගණන 480,000කි. එම දෙපිරිසටම මසකට ලැබෙන්නේ රුපියල් 5000ක දීමනාවකි.
මේ රටේ දෙකෝටි විසි ලක්ෂයක් වූ ජනතාවක් ජීවත් වන අතර මෙරට ඇති පවුල් ප්රමාණය ලක්ෂ 51ක් පමණ වේ. මෙම පවුල් ලක්ෂ 51න් විශාල පිරිසක් අස්වැසුම ප්රතිලාභ ලබන ජන කොටසක් බවට මේ වනවිට පත්ව සිටී.
රටේ අන්ත දිළිඳු ජනතාවට ජනපති අරමුදලින් සැත්කම් සදහා ලබා දෙන්නේ රුපියල් ලක්ෂයක, දෙකක මුදලක් පමණි. එහෙත් මැති ඇමැතිලාට අරමුදලින් ලබා දෙන්නේ රුපියල් කෝටි ගණන් වලිනි. ඇත්තටම එය ජනාධිපති අරමුදලක් නොව “මැති ඇමැති සෞඛ්ය අරමුදලක්” බවට පත් වූ එකකි.
හිටපු මැති ඇමතිලා ආරක්ෂාවට වැය කරන්නේ රුපියල් කෝටි ගණන් වලින් වන අතර මෙතෙක් කලක් රට පාලනය කළ පුද්ගලයින් කර ඇත්තේ දුප්පතුන්ගේ කර මතින් බලයට පැමිණ ප්රභූ වෙස් ගෙන පොදු මහජන මුදල් සිය පවුල්වල සුඛ විහරණයට යොදා ගැනීමය.
දැන් බලයට පත්ව සිටින්නේ නිර්ධන පන්තියකි. නිර්ධන ඡන්දවලින් බලයට පත්ව සිටින නිර්ධන පන්තියේ අය දැන් කළ යුත්තේ ප්රභූන්ගේ මුදල් ගෙන නිර්ධනයන්ට දීම නොව, නිර්ධන පන්තියට හිමි මුදල් ඔවුන්ගේ උන්නතියට වෙන් කිරීමය.
තවත් එකක් කිව යුතුය.. මේ රටේ ජනතාව මාලිමාව ඉදිරියේ කතිරය ගසා ජාතික ජන බලවේගයේ මන්ත්රිවරු 159ක් පාර්ලිමේන්තුවට නොයැව්ව නම් මෙම ජනාධිපති අරමුදලේ එක කරුණක් හෝ රටේ ජනතාවට දැන ගන්නට ලැබෙන්නේ නැත.
